เสียงฟ้าร้องคำราม สายลมก็พัดกระหน่ำ
ในพายุมืดดำที่น่าเกรงกลัวและอันตราย
ดอกไม้เล็ก ๆ ดอกหนึ่งที่คนคงมองข้ามไป
ยังคงยืนท้าทายกับสายลมแรงไม่ย่อท้อ
ฉันมองเธอ เห็นแววตา เจ้าดอกหญ้าไม่หวั่นไหวแม้ใครต่อใคร
จะรังแกให้ช้ำให้เจ็บใจ ฟังเถอะฟังอยากบอกคนดี
จากวันนี้เป็นต้นไป ฉันจะหนาว จะร้อน จะเจ็บพร้อมเธอ
เธอจะมีอีกคน ๆ นึง จับมือและยืนข้างกายไม่ให้ดอกไม้
ต้านลมอยู่ลำพัง ฉันรู้ซึ้งในใจถึงความดีงามของเธอ
ฉันมองเห็นว่าเธออ่อนล้าเพียงใดในวันมืดหม่น
จากนี้ฉันขอยืนยันขอปันเอาความทุกข์ทน ขอรับรู้ด้วยคนจะสายลมแรงแค่ไหน
ไม่ว่าทางยาวไกลเท่าใด จะไม่มีวันคืนที่เหงาใจ เหลือเลย
ไม่ให้ดอกไม้ต้านลมอยู่ลำพัง.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น