ท่ามกลางสายลมที่พัดไหว
ฉันค่อย ๆ หลับตาลง
มันรู้สึกเหมือนเธออยู่ข้าง ๆ
ฉันเดินและมองตามความเงียบไป
ก้าวแล้วก้าวเล่าทุก ๆ วัน
แต่ฉันไม่เคยได้เข้าใกล้เธอ
แสงจันทร์อับแสง คืนเดือนมืดดำเนินในหัวใจฉัน
ช่างเหมือนกับฉันคนนี้ คนที่อาจไม่พูดอะไรได้
คิดถึงเธอเหลือเกิน ฉันตะโกนแล้วตะโกนเล่า
มันคือความทรงจำที่บัดนี้กลายเป็นแค่เถ้าถ่านสีดำ
ความมืดมิดเริ่มจางหาย
แสงดาวดวงเล็กเริ่มสาดส่อง
ฉันตะโกนหาเธอวันละหลายครั้ง แต่..........
ทำไม่ฉันไม่เคยได้ยินเสียงตอบกลับเลย
ยิ่งใกล้เธอ ยิ่งห่างไกล
แสงจันทร์อับแสง คืนเดือนมืดดำเนินในหัวใจฉัน
ช่างเหมือนกับฉันคนนี้ คนที่อาจไม่พูดอะไรได้
คิดถึงเธอเหลือเกิน ฉันตะโกนแล้วตะโกนเล่า
มันคือความทรงจำที่บัดนี้กลายเป็นแค่เถ้าถ่านสีดำ
ความเชื่อมั่นที่โง่เขล่าของฉันยิ่งมากขึ้น
ฉันเกลียดความคาดหวังที่ทวีมากขึ้น
เกลียดหัวใจที่ร้าวของฉันดวงนี้
ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย
ความทุกข์ที่มีกำลังจะเต็มหัวใจฉัน
แสงจันทร์อับแสง คืนเดือนมืดดำเนินในหัวใจฉัน
ช่างเหมือนกับฉันคนนี้ คนที่อาจไม่พูดอะไรได้
คิดถึงเธอเหลือเกิน ฉันตะโกนแล้วตะโกนเล่า
ทั้งหมดเป็นแค่เถ้าถ่านสีดำ
แสงจันทร์อับแสง คืนเดือนมืดดำเนินในหัวใจฉัน
ช่างเหมือนกับฉันคนนี้ คนที่อาจไม่พูดอะไรได้
คิดถึงเธอเหลือเกิน ฉันตะโกนแล้วตะโกนเล่า
มันคือความทรงจำที่บัดนี้กลายเป็นแค่เถ้าถ่านสีดำ
หยดน้ำตาบริสุทธิ์เริ่มไหลริน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น